اشعار

این جا نگـارخانـۀ گل‌های پرپـر است           این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سراست

حــیـران ستـاده‌ایــد چـرا ای بنـی‌اســد           امـروز روز دفـن عزیـز پیـمبـر است

من می‌شناسم ایـن شهـدا را یکی ‌یکی           سرهایشان اگرچه بریـده ز پیکـراست

این پـیکـر حبیـب بـوَد، این تـن زهیـر           این مسلم‌بن‌عوسجه، این عون وجعفراست

این پیکری کـه مانده به گودال قـتلگاه           قـرآن آیــه‌ آیــۀ زهــرای اطـهـر اسـت

این زخم‌ها که مانده بر این نازنین بدن           آثار تیر و نیزه و شمشیر وخنجر است

دارد دو زخم بـر کمر و برجگر نهان           زخمی که هردو باعث قتل مکرراست

داغ بــرادر آمـده یـک زخـم بـر کــمر           زخمی که مانده برجگرش داغ اکبراست

نتـوان شمرد زخم تنش را به دید چشم           ازبس که جای زخم روی زخم دیگراست

این پیکـر گسیخته از هم از آن کیست؟           این است آن علی که شبیـه پیمبر است

چـیـزی نـمـانـده از بـدن پـاره‌پـاره‌اش            زخـم تنـش ز پیکـر بابا فـزون‌تر است

یک کشته دفن گشته همین پشت خیمه‌ها           نامش علی‌ست ذبح عظیم است و اصغراست

بـا هم کنیـد رو بـه سـوی نهـر علـقـمه           آنجـا تـن شـریف علمـدار لشکـر است

دست و سرش جداست ولی مثل آفتاب           درموج خون به دشت بلا نورگستراست

میثم! مـزار این شهدا در دل است و بس           زیـرا که دل مقـام خداونـد اکـبـر است

گل کرد خون و غریبی در عمق چشمان سجّاد        آتش گرفت و فرو ریخت با خیمه‌ها جان سجّاد

دردی بزرگ وصمیمی، بادست خودشانه میزد         بر روح عصیانگر باد، موی پریشان سجاد

طوفان سختی خبر داد: یک مرد از اسب افتاد         سجّاد‌ه‌ها گُـر گرفتند از اشک پنهان سجاد

آئیـنه‌ها ضجّه کردند با سـینـه‌ای پاره پاره         وقـتی که رنج اسارت گردید مهمان سجاد

گنجشک‌های هراسان آشفته ‏سر می‌دویدند         گاهی به دامان زینب، گاهی به دامان سجّاد

یک کاروان غیرت ودرد،با قفل و زنجیرمی‌رفت        میراث خون بود و خطبه، میراث دستان سجّاد

بر نیزه‌ های اسیری صد شعله روئید وقتی         گل کرد خون و غریبی درعمق چشمان سجّاد

مـقـام قـرب خدا یا بـهشت اهل ولاست           بهشت اهل ولا یا زمین کرب و بلاست

ورق ورق شده هـفـتاد و دو کـتاب خدا           به هر ورق ز دمِ تــیغ، آیه ها پـیـداست

بـنـی اسـد مـتـحـیـّـر، سـتــاده انـد هـمـه           سکوت کرده ولی درسکوتشان غوغاست

نه سر بود به تن کشتگان، نه تن سـالم           نه از غلام، نه مولا، نشان درآن صحراست

ز کـوفه اشـک فشان، یک سـوار می آید           به نـیـنوای وجـودش، نوای یا ابـتـاست

گـشـود لب که الا، ای مـوالـیان حـسین           مرا شناخت بر این لاله های باغ خداست

کـنـارهـم بـدن  قـطعـه قـطعـۀ انـصـار           حبیب و مسلم وجون و بُریر و عابس ماست

کـنار عـلـقـمه افـتـاده پـیـکری بی دست           که چشم تشنه لبان از خجالتش دریاست

به اشـک دیـده بشـوئـید زخـم هایـش را           که حافـظ حرم و میر لشکر و سـقّاست

به قلب معـرکه خون می دمد ز گودالی           که در میـانۀ آن جـسم یوسف زهراست

بعد از سه روز پیکر سرخش کفن نداشت            یوسف تـرین شهیـد خـدا پـیـرهــن نداشت

از بس که نـیزه خون تـنش را مکیده بود            حـتــّی تــوان و قـدرت نـالـه زدن نداشت

درهـجمـه تـواتـر شـمـشیر و تـیـر و تـیغ             راهی به جـز شقـایـق پـرپـر شدن نداشت

از بس که پـیـکرش شـده پـا مـال اسب ها             یک جای بی جراحت و سالم، بدن نداشت

در بــوریـای کـهــنـه، تـن لاله پــوش او             پیچیـده شد، اگر چه شقـایق، کـفن نداشت

می وزد در کربلا عطر حضور ازقتلگاه           می کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه

برگ ریزان است و پاییزان، دراین طوفان رنگ           کاروانی می کـند گـویا عــبور از قـتـلگاه

می رود این کاروان بی آن که پیچد در فضا           دود اسپند از خیام، عطر بخوراز قـتلگاه

بـال در بـال کـبـوتـرهـا، کـدامـیـن آفـتاب           می کـنـد پـرواز تا آفاق نـور از قـتـلـگاه؟

باز عیسی می رود تا سیر خورشیدی کند؟           یا کلیم آورده خورشیدی به طور از قتلگاه

تا چه آمد بر سر قرآن؟ که می آید به گوش           نالـه انـجـیـل و تورات و زبور از قتـلگاه

پیـکر سی پارۀ قـرآن زهـم پـاشـیده است؟           یا تن خورشید افتاده است دور از قتلگاه؟

رود رودِ زمزم اینجا، شور و حال و زمزمه است           تا چه سهمی می برد با این عبور از قتلگاه

شط دراینجا بر سر و برسینه می کوبد که حیـف           می برم با خود فقط چشمی نمور از قتلگاه

اینکه می جوشد ز طبع نینوایی، شعر نیست           تا ابد این چشمه می گیرد، شعور از قتلگاه

درک سرخ ما زعاشورا، تو را کم داشته است           لحظه ای سر برکن، ای عـشق غیوراز قتلگاه

 مرهم به زخم دل، به جُز ازسوز آه نیست           روزی چو روزگار من از غم، سیاه نیست

خـواهم که سیـر بیـنمت، آنـگه سـفـر روم           باید چه چـاره کـرد؟ که تـاب نگـاه نـیست

مـن بـا تـو آمـدم؛ بـنـگــر بـا کـه مـی روم           جـولان خـصـم هست ولیـکـن پـنـاه نیست

رأس تـو روی نیـزه و خـورشیـد بـر فلک           با بودن تـو، حاجت خـورشید و ماه نیست

گفـتم که خـاک بر سر خود ریزم از فراق           جُز سنگ و تیرو نیزه دراین قتلگاه نیست

 دشت می بلعید، کم کم پیکر خورشید را            بر فـراز نیزه می دیدم، سرِ خورشید را

آسمـان گو تا بشـوید بـا گـلاب اشـک ها             گـیسوان خـفته در خاکسترِ خورشید را

بوریایی نیست در این دشت تا پنهان کند            پـیـکرِ از بـوریا عـریان ترِ خورشیـد را

چشم های خفته در خونِ شفق را وا کنید            تا بـبـیـند کـهکـشـانِ پـرپر خورشـید را

نیمی ازخورشید، در سیلاب خون افتاده بود            کـاروان می برد نـیم دیـگر خـورشید را

کاروان بود و گـلوی زخمی زنگـوله ها             ساربان دزدیده بود انگشتر خورشید را

آه، اشترها چه غمگین و پریشان می روند             بر فراز نــزه می بیـنم سرِ خورشید را

کاروان ره می سپرد اما دل و جان سوخته           اشک دریـا می نـمود، اما بـیـابان سوخته

آه! از شام غـریبانی که بر عالم گذشت           دشت و دریا غرق خون، پیدا و پنهان، سوخته

آسـمان تا آسـمـان بـال ملائک، ریخـته           حوریان را، کاکُلِ زلفِ پریشان، سوخته

دیدم آن شب بر زمین، خاکستر پروانه را           شمع را دیدم ولی سر در گریبان، سوخته

خاک را باران تیر و نیزه ها سیراب کرد           گلشن زهرا ولی در زیر باران، سوخته

کاروان می رفت و بیرق از سر خورشید داشت           بود بر بالای نی، برگی ز قرآن، سوخته

کاروان می بُرد زینب را به سوی سرنوشت           داشت در صحرا ولی جا مانده ای، آن سوخته

لاله اند آن زخم بر دوشانِ خونین پیرهن؟           یا زمین از آتش داغ عزیزان، سوخته؟

کیست تا در پاره ای از بوریا پنهان کند؟           جسم صد چاکی که بر ریگ بیابان، سوخته

ای مصحف ورق ورق! ای روح پیکرم!           آیـا تـویـی بـرادر مـن؟ نـیـست بـاورم

با آنکه در جـوار تو یک عــمر بـوده ام            نـشـناسمت کنون که تو هستی بـرادرم

پامال جور و دست خـوش کـینه ام ببـین            ای کشتی نجات، گذشت آب از ســرم

عـمر منی که از کف من رفته ای و من            بی تـو، گـمـان بـودن خود را نمی بـرم

ای خشک لب، کنار فرات از غمت ببین            دریـاست در کــنـار من از دیـدۀ تـرم

با کعـب نی کـنـند جـدا از تـوأم و لیک            از جان خویش بگذرم و از تو نگذرم

دیشب کـنار پـیـکـر پـاکت چهـا گـذشت            کاین خاک ها هـنوز دهد بوی مـادرم؟

دیدم که دست، ظلم تو را سنگ می زند            بگذاشتم دو دست خود آنگاه بر سـرم

پخش سبک

من و رفتن از این خاک ای برادر           من و این چـشم نمنــاک ای برادر

    مرا بر نــاقـــه عــریــان نشاندند            تو را بر خاک و خاشاک ای برادر

خداحافظ امیرم               امیر بی نظیرم

دعا کن حاجتم را             کنار تو بگیرم

که شاید بر مزار تو بمیرم

*************

خـــداحـافــظ ســر از تن بریـده              دگـر وقت وداع من رسیــــده

به من حق می دهی بی تاب باشم            کسی چون من چنین داغی ندیده

خداحافظ نگارم               ببین ابر بــهـــارم

تو را ای پاره پیکر              به زهرا می سپارم

دگر من طاقت دیدن ندارم

*************

شکسته داغ تو بال و پرم را              ببین خیره نگـاه آخـرم را

خودم از قتلگـاهت ای برادر             شنیدم نـاله های مـادرم را

ببین ای بی قرینه              که مادر از مدینه

رسیده در کنارت             به آوای حزینه

کنار تو زند بر روی سینه

*************

خدایا می شود ســاقـــی بیاید             به سوی خواهرش دیده گشاید

بگو از علقمه برخیزد از جا             مرا در این سفر راهی نماید

بگو ای قرص ماهم              همیشه تکیه گاهم

به دستان تو مانده               برادر جان نگاهم

دعایم کن که بی تو بی پناهم

پخش سبک

به روی خاک صحرا مانده تنها               شهیدان حسینی بی کفن ها

ولــی آخــر کــســی باید بیــایــد               برای دفن این پاره بدن ها

همه دلها غمین است                     کسی روی زمین است

که نشناسند او را                          کدامین نازنین است

فقط این کار زین العابدین است

*************

تمام آسمان پر شور و شین است             پر از ناله تمام عالمین است

بیــائــیــد این تن افــتـاده تــنــهــا           تن صد چاک بابایم حسین است

ببین بال و پرش را                   تمام پیکرش را

خودم دیدم به کوفه                    به روی نی سرش را

نمی بینم چرا انگشترش را

*************

دل دریا حریف اشک من نیست          ببین یک جای سالم در بدن نیست

بگو با پــیــکــرت بابا چه سازم           برای تو پدر جان یک کفن نیست

به قربان صدایت                         فدای ربنایت

بگو بابا چگونه                           نمایم جا به جایت

که خون جاری شده از دست و پایت

*************

کسی غیر از تو در احساس من نیست           کسی غیر از تو خیر الناس من نیست

عــزیـــز من چــــرا در قـتـلـگــاهت                کــنـــار تو عمو عبـــاس من نیست

بگویم با دل زار                کجایی ای علمدار

بیا و جسم پاک                  برادر را تو بردار

که بعد از تو گره افتاده در کار